Rice cultivation is one of the most important agricultural activities on earth, with nearly 90% of it being produced in Asia. It belongs to the family of crops that includes wheat, maize and barley, and it supplies more than 50% of calories consumed by the world population. Its immense economic value and a relatively small genome size makes it a focal point for scientific investigations, so much so that four whole genome sequence drafts with varying qualities have been generated by (...) both public and privately funded ventures. The availability of a complete and high‐quality map‐based sequence has provided the opportunity to study genome organization and evolution. Most importantly, the order and identity of 37,544 genes of rice have been unraveled. The sequence provides the required ingredients for functional genomics and molecular breeding programs aimed at unraveling intricate cellular processes and improving rice productivity. BioEssays 28: 421–432, 2006. © 2006 Wiley Periodicals, Inc. (shrink)

Bu çalışmanın amacı İbn Kesîr’in (öl. 774/1373) el-Bidâye ve’n-nihâye isimli tarih çalışmasının siyer bölümünde Sahîhayn hadislerini muhteva açısından tenkidinin araştırılması ve tahlilidir. Çalışmamızın konusu ise İbn Kesîr’in mezkûr eserinde yirmi Sahihayn hadisini Kur’ân-ı Kerîm (3 hadis), akıl (1 hadis), icmâ (1 hadis), sahih hadisler (7 hadis) ve sağlam târihî bilgilere (8 hadis) uygunluk/aykırılık kıstaslarını kullanarak tenkidi ve on dört hadiste izah getiremediği yanlışların birer hata olduğunu kaydetmesidir. İbn Kesîr’in incelenen hadislerin muhteva tenkidine müsait bir hâle gelmesine yol açan râvi tasarruflarına (...) dair verdiği bilgiler ayrıca kıymetlidir. Bu çalışmanın kapsamını oluşturan hadislerden yedi tanesi hem Sahîh-i Buhârî hem Sahîh-i Müslim, altı tanesi sadece Sahîh-i Buhârî, yedi tanesi de sadece Sahîh-i Müslim’de yer almaktadır. Hem Sahîh-i Buhârî hem Sahîh-i Müslim’de yer alan hadisler Hayber’de müt‘a nikahının yasaklanışı, Rasulullah’ın (s.a.v.) umre ve hacca niyeti, Hz. Peygamber’in gümüş yüzüğü atması, kıblenin değişimi haberinin Kubâ’ya ertesi sabah ulaşması, namazda konuşma yasağının zamanı, ye’cûc ve me’cûc’un seddinin delinmesi ve Hz. Peygamber’in (s.a.v.) miras bırakmaması konulu hadislerdir. Sadece Sahîh-i Buhârî’de geçen hadisler isranın vahiy gelmesinden önce vukuu, Hamrâülesed seferine katılanların sayısı, Sa‘d b. Ebî Vakkas’ın İslam’a girişi, Hz. Ali’nin Hz. Ebû Bekir’e biatı, Recî‘ vak‘asıyla ilgili bazı bilgiler ve mirac hadisinde Beyt-i Makdis’e yolculuğun zikredilmemesi konulu hadislerdir. Son olarak, sadece Sahîh-i Müslim’de yer alan hadisler ise Huneyn savaşında müslümanların sayısı ve Taif kuşatmasının müddeti, yeryüzünün yedi günde yaratılışı, Amr b. Abese’nin İslam’a girişi, Bedir için Sa‘d b. Ubâde ile istişâre, sahâbînin sıcak kumlardan şikâyeti, Ümmü Habîbe ile evlilik ve kurban bayramında öğle namazının yeri konulu hadislerdir. Araştırmamızın yöntemi kaynak taraması ve sonuçların diğer şarihlerinkiyle mukayeseli tahlilidir. Araştırmamızın sonucunda eleştirilen hadislerin büyük bir kısmında İbn Kesîr’in değerlendirmelerinin İbn Hacer ve Nevevî gibi muhaddislerinkinden farklı olduğu görülmüştür. Çalışmamızın önemi İbn Kesîr’in tenkitlerinin muhaddislerin senedin sıhhatinin metnin sıhhatini temin etmeyeceğine dair tespitlerinin uygulamadaki somut delillerini oluşturmasıdır. Kısaca İbn Kesîr’in, eserine güçlü tenkit zihniyetini, özgün görüşlerini ve geniş ilmî birikimini başarıyla yansıttığı görülmektedir. (shrink)

Hadis rivâyet etmek konusunda bazı muhaddislerin ihtiyatlı bir tutum sergilediği dikkatlerden kaçmamaktadır. Böyle bir tavra neden olan birçok unsur bulunmakla beraber hadis rivâyetinden geri bırakan etkenler genelde hadislerin asıllarını korumaya yönelik çabalar ve ravilerin konuyla ilgili hassasiyetleri zemininde değerlendirilmiştir. Bu çalışmada hadis rivâyetine engel olan unsur-lar tespit edilmeye çalışılmış, ancak sıhhat endişelerinin oluşturduğu hassasiyetler ve bu konu etrafında ifade edilen râvi titizlikleri ile ilgili hususlar dikkate alınmamıştır. Rivâyet etmekten alıkoyan unsurları kendi içinde güçlü ve zayıf olarak iki grupta ele almak (...) mümkündür. Ancak makalede davranış kalıplarına dönüşmeye sebep olan, etkin unsurlar ifade edilmiştir. Hadis rivâyetine engel olan durumlardan bir kısmı aktarım esnasında ortaya çıkabilecek eklemelere, azaltmalara ve yanılmalara karşı bir bilinç oluşturmak üzere ortaya çıkmıştır. Bunun yanında bir kısım çekinceler de rivâyet etmekten veya rivâyetin kendisinden değil, nakletmek için uygun şartların oluşmadığı harici unsurlardan kaynaklanmıştır. Son olarak hadis rivâyetini azaltan diğer bir unsur, râvilerin bu konuda takip ettiği yöntem ve tarzla ilgilidir. (shrink)

Çocuk evliliği, tarih boyunca farklı toplumlarda bilinen ve uygulanan sosyal bir olgu olsa da son zamanlarda, modern duyarlılıkları giderek daha fazla rahatsız eden bir hal almıştır. Son iki asır öncesine kadar, Avrupa hukuki düşüncesinde çocuklar yargı önünde farklı bir muamele görmelerine imkan veren istisnai bir statüye sahip değildi. Diğer taraftan, İslam hukukunun çocuklara, özel bir hukuki statü kazandırma konusunda bazı öncü adımlar attığını söyleyebiliriz. Nitekim, en eski İslam hukuku kitaplarının bile, insanın fiziksel ve zihinsel gelişim aşamalarına ve her bir aşamada (...) ortaya çıkan hukuki hükümlere dair son derece teknik ayrıntılarla dolu olduğunu görebiliriz. Ancak çocuk hakları konusundaki bu erken farkındalığa rağmen, çocuk evliliği olgusu hem İslam toplumlarında hem de İslam hukukunda kendini gösterebilmiştir. Çünkü, İslam çocuk hukuku, ilk ortaya çıktığı dönemin kültürel şartlarından ciddi şekilde etkilenmiştir. Üstelik bu kültürel şartlar, İslam dünyası boyunca İslam çocuk hukukunun temel zemini olma işlevini sürdüre gelmiştir. Bu çalışma, alimlerin çocuk evliliğini delillendirmek üzere yapageldikleri bazı aşırı yorumları ortaya koymaya ve konuyla ilgili âyetleri metinsel bağlamıyla daha uyumlu bir şekilde okumaya çalışmaktadır.Özet: Her bağlam için geçerli olabilecek, standart bir çocuk tanımı yapmak göründüğünden daha güçtür. Bu nedenle çocuk araştırmaları sahasında çalışan akademisyenlerin, muhtelif sosyal disiplinler tarafından yapılacak herhangi bir çocuk tarifi konusunda memnuniyetsizlik içinde olması doğaldır. Diğer yandan, İslam hukukunda baştan beri ayrıntılı bir çocuk hukuku teorisi mevcuttur. İslam hukuk düşüncesinde, insanlar doğum ile yetişkinlik arasındaki gelişim döneminde üç aşamadan geçerler: Çocukluk (küçüklük), buluğ ve rüşt. Bütün fıkıh mezhepleri, insanın doğumu ile ergenliği arasındaki dönemde küçük çocuk sayılacağı kanaatindedirler. Bu çocukların mallarının en iyi şekilde idare edilebilmesi için yasal temsilcileri bulunmak zorundadır. Fakîhler çocuğun velisinin, özellikle de baba veya baba tarafından dedenin, velâyeti altındaki küçük çocuklar üzerinde mücbir bir yetkisi olduğu (velâyet-i mücbire) konusunda geniş bir fikir birliğine sahiptirler. Buna göre veliler, velâyetleri altında bulunan çocukları uygun gördükleri kişilerle evlendirme yetkisine de sahiptirler. Fakat zaman zaman beşik kertmesi olarak da anılan bu uygulama bir ön sözleşmeden ibarettir. Yani bu sözleşme doğrudan doğruya fiziksel boyutları da olan müşterek bir evlilik hayatını meşru kılmamaktadır. Çünkü cinsel hayatın ancak buluğdan sonra gerçekleşmesi ön görülmektedir. Modernite öncesi İslam tarihi boyunca, İbn Şubrume (ö. 144/761), Ebû Bekr el-Esamm (ö. 200/816) ve Osman el-Bettî (ö. 143/760) gibi bir kaç fakih dışında küçük çocukların evlenmesine kategorik olarak karşı çıkan kimselere pek rast gelinmemektedir.Hanefi mezhebinde, herhangi bir zihinsel özrü olmaksızın buluğa eren erkek ve kız çocuklar evlilik konusunda mücbir velâyetin kapsamı dışına çıkarlar. Bu, evlilik sözleşmelerini bizzat gerçekleştirebilecekleri anlamına gelmektedir. Fakat veli, uygunsuz bulduğu evliliğe karşı dava açarak bunu yargı yoluyla geçersiz kılma yoluna gidebilir. Diğer üç Sunnî mezhep ise erkek ve kız çocuklar arasında bir ayrım yapar: Buluğa eren erkek kendi evlilik akdini yapabilme hakkını elde ederken aynı durumdaki kız çocuklar velâyet altında kalmaya devam ederler. Şâfiʿî mezhebine göre, velâyeti gerekli kılan illet (bekaret) hâlâ geçerliliğini korumaktadır. Dolayısıyla veli, kızları evlendirme konusundaki icbâri yetkisini elinde tutmaya devam etmektedir. Bu durumda kızın rızasının alınması, akdin geçerliliği için şart olmaktan ziyade sadece nezaket gereğidir. Rüşte ulaşmak veya fizyolojik olgunlaşma sürecini tamamlamak ise İslam hukukunda evlilik için şart görülmemiştir.Modern zamanlara kadar geleneksel İslam hukukunun erken evlilik lehinde gösterdiği bu yaklaşımda herhangi bir değişiklik olmamıştır. 1917 yılında çıkan Hukuk-ı Aile Kararnamesi daha önce benzeri görülmemiş bir dizi düzenleme getirmiştir: İlk olarak, evlilik yaşı erkek için on sekiz kız için ise on yedi olarak belirlenmiştir. On sekiz yaşın altındaki erkeklerin hakimden evlenme izni alması; on yedi yaşından küçük kızların ise hem veli onayı hem de hakim iznine sahip olması zorunlu hale getirilmiştir. On iki yaşın altındaki erkekler ile dokuz yaşından küçük kızların ise asla evlendirilemeyeceği kararlaştırılmıştır.Mantıkî bağlam ve sentaktik yapı elverişli olmamasına rağmen fakihler çocuk evliliğini desteklemek üzere bazı Kur’ân âyetlerine (Nisâ 4/3-6, Nisâ 4/127, Talâk 65/4) referansta bulunmuşlardır. Makale içeriğinde detaylı şekilde açıklandığı üzere zorlama yorumlamalarda bulunmuşlardır. Bu makale, söz konusu âyetlere daha tutarlı bir yorum getirmeye çalışmaktadır. Aynı şekilde, Kur’an’ın çocuk evliliğini kolaylaştırıcı bir tavır içerisinde olmadığını, çocukların evlendirilebilmesi yönündeki yaklaşımların tarihsel ve kültürel şartlara bağlı olarak yapılan bazı zorlama yorumlara dayandığını ileri sürmektedir.Hz. ʿÂişe’nin Hz. Peygamber ile oldukça erken bir yaşta evlendiğine dair nakledilen rivâyet de konuyla ilgili olarak ileri sürülen başka bir argümandır. Bu rivâyetin sahih olduğuna inanılmaktadır. Buna rağmen ilginç bir şekilde bu rivâyet çok az fakih tarafından kullanılmıştır. Bunun sebebi, fakîhlerin Hz. Peygamberin mahremiyetinden bahsetmek istememeleri olabilir. Rivâyetin hücciyeti konusuna kuşkuya kapılmış olmaları da mümkündür. Söz konusu rivâyete daha yakından bakıldığında, ifadedeki menfi üslup hemen dikkat çekmektedir. Çünkü rivâyette Hz. ʿÂişe, Hz. Peygamberle evlendiği günü anlatırken sürekli olarak fizyolojik ve psikolojik açıdan olumsuz koşullardan bahsetmektedir. Nitekim Hz. ʿÂişe birden bire oynamakta olduğu salıncaktan alınmakta ve kendisinin de bilmediği bir yere doğru götürülmektedir. Rivâyet, sadece çocuk evliliğinin cevazını ortaya koymakla yetinmemekte, sanki aynı zamanda çocukların uygunsuz koşullardaki evlilik taleplerine bile itaatkar olmaları gerektiğini salık vermektedir. İçerik yanında teknik olarak bakıldığında bu rivâyet, haber-i vâhiddir. Çünkü rivâyet, sadece Hz. ʿÂişe tarafından bilinebilecek detayları içermektedir. Tarihî açıdan bir öneme sahip olmasına rağmen dinî hükümlere kanıt olma niteliğinden yoksundur. Çünkü bu rivâyette, râvi konuyla ilgili Hz. Peygamber’e ait resmi bir açıklamayı nakletmemekte; sadece kendi zaviyesinden maruz kaldığı bir durumdan bahsetmektedir. (shrink)

Yüksek din öğretimi kurumları diğer alanlar gibi günümüzde üniversite bünyesinde faaliyet göstermektedir. Ülkeler tarihsel, kültürel ve devlet yapıları doğrultusunda kendi kurumlarını kurup geliştirmekle birlikte, dünyadaki benzer diğer kurumların tecrübe ve birikimlerinin öğrenilmesi üniversitelerin gelişimi için önem arzetmektedir. Karşılaştırmalı çalışmaların bu konuda dikkate değer katkıları bulunmaktadır. Bu çalışmada, Malezya ve Türkiye'deki yüksek din öğretimi tarih, mevcut durum, hedefler, program yapısı, öğrenci kabulü ve mezun istihdam edilebilirliği gibi 6 farklı tema üzerinden karşılaştırılması hedeflenmektedir. Malezya ve Türkiye, nüfuslarının çoğunluğu Müslüman olmakla birlikte, (...) devlet ve toplum yapısı açısından birbirinden oldukça farklı iki ülkeyi temsil etmektedirler. Nitel, literatür bazlı olan bu çalışma doküman analizine dayanmaktadır. Her iki ülkedeki yüksek din öğretimini anlamak ve ortaya koymak amacıyla resmi belgeler, akademik makaleler ve internet kaynakları kullanılmıştır. Makalenin bulguları şöyledir: Türkiye'de yüksek din öğretiminin gelişimi kesintili olmuştur ve önemli siyasi değişimler yüksek din eğitimini etkilemiş olduğundan din siyaseti ile yakından ilişkilidir. Buna karşılık, Malezya'da yüksek din öğretiminin gelişimi daha istikrarlı olmuştur. Siyasi partilerin din siyaseti ve seçim hesapları Malezya'daki yüksek İslami öğretimini etkilemiş olsa da, bu en azından kurumlarının kapanmalarına veya sayılarının dramatik bir şekilde azaltılmasına yol açmamıştır. Güncele bakıldığında yüksek din öğretimi kurumlarının her iki ülkede de gelişmekte olduğu, ancak Türkiye'de bunun (en azıdan sayısal olarak) Malezya'dan daha hızlı olduğu anlaşılmaktadır. Yüksek din öğretiminin amaçlarıyla ilgili olarak, amaçların ve program çıktılarının ulusal bir kurum tarafından belirlendiği Malezya'da Ehl-i Sünnet ve'l-Cemaat ve dinini icra eden öğrencilerin yetiştirilmesine doğrudan atıflar vardır. Türkiye'de tarihsel olarak, ilahiyat fakültelerinin resmi misyonları, kısmen ilahiyatın laik bir üniversitedeki yerini meşrulaştırmak amacıyla modern amaçlara/kavramlara daha çok yer vermekte idi. Ancak son yıllarda açıkça İslami değer ve kavramlara atıflar yapan amaç ve misyonlar belirlenmektedir. Ancak ilahiyat/İslami ilimler fakültelerinin amaçlarını belirleyen ulusal bir kurumun olmaması nedeniyle, resmi misyon ve vizyon ifadeleri düzensiz görünmektedir, ancak akreditasyon süreci daha ortak ve bütünlüklü amaç ve program çıktılarının belirlenmesini sağlayabilir. Türkiye'de yüksek din öğretimi, Malezya’nın aksine, resmi olarak İslam'ın herhangi bir mezhebini benimsememekte olup, bu çoğulculuk ve çeşitliliğin olduğu modern bir toplum için daha uyumlu ve bütünleştirici olma fırsatı sunmaktadır. Malezya'da İslami bilgiyi mesleki bilgiyle bütünleştirmeyi amaçlayan farklı yüksek din öğretimi programları vardır. Bu, çok yönlü ve disiplinler arası programların ve uzmanlıkların oluşturulmasını sağlamıştır. Bu programlardan mezun olanlar ise güvenlikten finansa, yargıdan din hizmetlerine kadar çok farklı mesleklerde çalışabilmektedir. Türkiye’deki yüksek din öğretimi fakülteleri ise sadece tek bir program sunmakta olup, çoklu ve disiplinler arası programlar bulunmamaktadır. İki ülke arasındaki bir diğer önemli fark, öğrenci kabul sürecidir. Malezya'da farklı ortaöğretim sonrası eğitim/sınav sistemleri bulunurken, Türkiye'de merkezi bir üniversite giriş sınavı vardır. Farklı sınav sistemlerine rağmen, Malezya'da öğrencilerin İslami ilimler programlarına kaydolabilmeleri için İslam eğitimi, Arapça ve İngilizce konularında sağlam bir altyapıya sahip olmaları gerekmektedir; Türkiye'de ise üniversite sınavında din eğitimi ile ilgili çok az soru bulunmakta; bu nedenle, yüksek din öğretimi için din eğitimi, Arapça veya İngilizce herhangi bir altyapıya gerek bulunmamaktadır. Bu, din eğitimi geçmişi olmayanlar için bir fırsat olsa da, ilahiyat/İslami ilimler fakültelerinin Kuran okumayı öğretmek gibi en basit işlerden başlaması problemini gündeme getirmektedir. Son olarak, her iki ülkede de yüksek din öğretimi mezunlarının istihdam edilebilirliğinin en acil sorunlardan biri olduğu, ancak bu sorunun Türkiye'de Malezya'dan daha fazla olduğu anlaşılmaktadır. (shrink)

Putative counterexamples to the Principle of Identity of Indiscernibles (PII) are notoriously inconclusive. I establish ground rules for debate in this area, offer a new response to such counterexamples for friends of the PII, but then argue that no response is entirely satisfactory. Finally, I undermine some positive arguments for PII.

Van Fraassen believes our current best theories enable us to make accurate predictions because they have been subjected to a selection process similar to natural selection. His explanation for the predictive success of our best theories has been subjected to extensive criticism from realists. I aim to clarify the nature of van Fraassen’s selectionist explanation for the success of science. Contrary to what the critics claim, the selectionist can explain why it is that we have successful theories, as well as (...) why it is reasonable to expect past successful theories to be successful in the future. I also argue that the plausibility of the realists’ explanation rests on an inaccurate understanding of the nature of predictive success . The predictive success of our best theories is a relative success. (shrink)

I evaluate the extent to which we could learn something about how we should be conducting collaborative research in science from the research on groupthink. I argue that Solomon has set us in the wrong direction, failing to recognize that the consensus in scientific specialties is not the result of deliberation. But the attention to the structure of problem-solving that has emerged in the groupthink research conducted by psychologists can help us see when deliberation could lead to problems for a (...) research team. I argue that whenever we need to generate alternative solutions or proposals, groupthink is a genuine threat, and research teams would be wise to allow individuals opportunities to work alone. But the benefits of team work emerge when scientists seek to evaluate the various proposals generated, and determine a course of action. Then the group is less prone is groupthink, and the interaction of group members can be an epistemic asset. (shrink)

Hz. Peygamber’in ashâbı, bir takım şahsî özellikleri açısından hadis rivayetine farklı şekillerde katkı sunmuşlardır. Bu çalışmada da Yahudilikten ihtidâ etmiş bir sahâbî olması özelliğiyle dikkatleri çeken Abdullah b. Selâm ve hadis rivayeti ele alınmıştır. Müslüman olmadan önce Medine Yahudilerinin önemli ilim adamlarından biri olan Abdullah b. Selâm, Müslümanlar arasında da ilmî açıdan önemli bir yere sahip olmuştur. Sahâbîlerin ona sorular yönelterek onun eski dinine dair ilminden istifade ettikleri görülmektedir. Hatta Hz. Peygamber dahi bazı hususlarda onun Tevrat bilgisinden yararlanmıştır. Abdullah b. (...) Selâm, hakkında birtakım ayetler nazil olan, aynı zamanda pek çok ayetin tefsirinde de kendisinden bahsedilen bir sahâbîdir Kur’an’ın Yahudi kökenli oldu-ğuna dair iddialarda adının zikredilmesi de Abdullah b. Selâm’ı önemli bir isim kılmaktadır. Hadis rivayeti açısından bakıldığında Abdullah b. Selâm’ın yetmiş beş rivayeti tespit edilmiştir. Bu yetmiş beş rivayet içerik olarak incelendiğinde ise aslında bunların toplamda elli rivayetin farklı versiyonları olduğu görülmektedir. Bu rivayetler çerçevesinde Abdullah b. Selâm’dan rivayette bulunan elli râvî tespit edilmiştir. Bunlar içerisinde sahâbî, muhadram ve tâbînden olanlar bulunmaktadır. İsrâiliyat üzerinden eleştiriye maruz kalan Abdullah b. Selâm’ın mevkuf rivayetleri içerikleri itibariyle incelendiğinde İsrâiliyat konularıyla alakalı olabilecek yirmi iki tane mevkuf rivayeti olduğu görülmüştür. Bu rivayetlerin içeriği genel itibariyle yaratılış, peygamberler tarihi, ahiret ahvâli, kıyamet alametleri, fiten ve melâhîm ile alakalıdır. Bu tür rivayetlerinin miktarı göz önünde bulundurulduğunda aslında onun İsrâiliyat konusunda çok abartılacak bir etkisinin bulunmadığını söylemek mümkündür. (shrink)

I examine the citation patterns to a revolutionary scientific paper, Hess’ “History of Ocean Basins”, which played a significant role in the plate tectonics revolution in the geosciences. I test two predictions made by the geoscientist Menard (in Science: growth and change. Harvard University Press, Cambridge, 1971): (1) that the peak year of citations for Hess’ article will be 1968; and (2) that the rate of citations to the article will then reach some lower level, continuing on accumulating citations at (...) some regular but unimpressive rate. Drawing on data covering the period from 1962 to 2019, I show that Menard was close with respect to the first prediction. But I also show that things are less clear with respect to the second prediction. I explain why the data are less clear with respect to the second prediction. (shrink)

Rejectionists argue that collective belief ascriptions are best understood as instances of collective acceptance rather than belief. Margaret Gilbert objects to rejectionist accounts of collective belief statements. She argues that rejectionists rely on a questionable methodology when they inquire into the nature of collective belief ascriptions, and make an erroneous inference when they are led to believe that collectives do not really have beliefs. Consequently, Gilbert claims that collective belief statements are best understood as instances of belief. I critically examine (...) Gilbert’s criticisms of rejectionism. I argue that rejectionism is still a viable account of collective belief ascriptions. I also argue that Gilbert’s most powerful criticism provides important insight into what really stands between her and the rejectionists. Gilbert and the rejectionists do not yet agree about what background assumptions can be made in developing an account of collective belief ascriptions. (shrink)

I examine the influence of James B. Conant on the writing of Kuhn’s Structure of Scientific Revolutions. By clarifying Conant’s influence on Kuhn, I also clarify the influence that others had on Kuhn’s thinking. And by identifying the various influences that Conant had on Kuhn’s view of science, I identify Kuhn’s most original contributions in Structure. On the one hand, I argue that much of the framework and many of the concepts that figure in Structure were part of Conant’s picture (...) of science, a picture that figured prominently in the general education natural science courses that Conant taught at Harvard. On the other hand, I show that Kuhn’s Structure contains important contributions that do not figure in Conant’s picture of science. I argue that the following three themes in Structure do not originate with Conant: (1) the concept of “normal science”; (2) “the problem of scientific revolutions,” that is, the apparent threat posed by radical changes of theory in science; and (3) Kuhn’s emphasis on the social dimensions of science, specifically the social structure of research communities. (shrink)

E.J. Lowe claims that quantum physics provides examples of ontic indeterminacy, of vagueness in the world. Any such claim must confront the Evans-Salmon argument to the effect that the notion of ontic indeterminacy is simply incoherent (Evans 1978, Salmon 1981: 243-46). Lowe argues that a standard version of the Evans-Salmon argument fails quite generally (Lowe 1994). Harold Noonan (1995) has outlined a non-standard version of the argument, but Lowe argues that this non-standard version fails for specifically quantum mechanical reasons (Lowe (...) 1997). He claims that it is perfectly coherent to suppose that his quantum case is an example of ontic indeterminacy. In this paper, I raise some objections to Lowe's claim. (shrink)

Deep brain stimulation is an experimental procedure for treatment-resistant depression. Some results show promise, but blinded trials had limited success. Ethical questions center on vulnerability: especially on whether depressed patients can weigh the risks and benefits effectively, whether depression causes “desperation,” and whether media portrayals create unrealistic hopes. We interviewed 24 psychiatric inpatients with treatment-resistant depression, qualitatively analyzing their comments. Most had minimal interest in deep brain stimulators. Some might consider them if their depression worsened, if alternatives were exhausted, or (...) if the evidence were stronger. Fears focused on the surgery, adverse effects, and the novelty of the device. Patients felt the depression interfered with their ability to weigh the risks and benefits. Patients seemed highly attuned to the risks, and were skeptical that the treatment would be effective. We conclude that ethical concerns about vulnerability remain, yet patients with treatment-resistant depression were thoughtful and cautious about trying a novel therapy. (shrink)

This article considers the differential absorption and integration of refugee physicists into various countries during the 1930s, and the social and intellectual factors responsible for this, focusing particularly on the social functions of the British and American university at that period, as well as continuing ideological struggles in the Soviet Union. More generally, the issue of the relative absorption of refugee physicists is used to examine the nature of the physics communities and other institutions of the host societies.

Social epistemology is a wide-ranging field of study concerned with investigating how various social factors, practices, and institutions affect our prospects of gaining and spreading knowledge. Philosophers working in social epistemology have focused on a range of topics, including trust and testimony, the effects of social location on knowing, and whether or not groups of people can have knowledge that is not reducible to the knowledge of the individual members of the group. Much of the work in social epistemology is (...) not concerned specifically with science and scientists but, rather, with knowing agents in general. This chapter will be concerned narrowly with the social epistemology of scientific knowledge. After a brief discussion of Thomas Kuhn's contribution to the social epistemology of science, the chapter addresses the following issues: the ideal epistemic community; collaboration and trust; social values and bias; and science policy and expertise. The chapter ends with a brief discussion of methodology in the social epistemology of science. (shrink)

I critically examine Rorty's social epistemology, specifically his claim that the end of inquiry is solidarity.

The article examines Thomas Kuhn's work in the history of science with special attention to its relevance to subsequent developments in social epistemology. The article begins with a discussion of Kuhn's historical work, and the so-called historical turn in philosophy of science. It then examines Kuhn's views on textbook science, followed by an analysis of Kuhn's views on the relationship between the history of science and the philosophy of science. Then it discusses Kuhn's contributions to our understanding of the social (...) dimensions of scientific inquiry. Finally, it discusses his influence on the social epistemology of science and the sociology of science. (shrink)

Background: Double degrees in nursing and midwifery have evolved in Australia as a proposed solution to possible impending shortages of qualified midwives in the healthcare workforce. The double degree is seen as a more acceptable option in non-metropolitan areas in particular. Concern has been expressed however, about dilution of midwifery philosophy and graduates opportunities in respect of future clinical practice. Aim: This study aimed to provide a better understanding of motivations and intentions of students who undertake the Bachelor of Nursing (...) Science/Bachelor of Midwifery double degree. Methods: A cross-sectional survey design was employed at four universities that offered double degrees in nursing and midwifery in three states of Australia. Students enrolled in first and fourth year of a double degree and graduates of a double degree were invited to complete an online survey comprised of Likertscales and items requiring free text responses. Quantitative data was analysed using SPSS and thematic analysis was used to analyse the qualitative data. Findings: Participants indicated a clear preference for midwifery as a career with this preference increasing for each cohort at each stage of study. Discussion: Primary reasons for selecting a double degree were perceived increased opportunity for employment and use of nursing skills to enhance midwifery practice in a population with growing co-morbidities. A strong identification with midwifery philosophy and identity was also demonstrated.Conclusion: An understanding of motivations and career intentions of students undertaking double degree studies can inform future program development and workforce planning. (shrink)

Nature and Narrative is the launch volume in a new series of books entitled International Perspectives in Philosophy and Psychiatry. Nature(representing interest in the causes of a problem) and Narrative (for understanding its meanings) will introduce the field and the series, by touching on a range of issue relevant to this interdisciplinary 'border country'.

This essay seeks to shed light on the connections between elevated isnād and al-sābiq wa’l-lāhiq (distance between the first and last narrator of traditionist). Since the 2nd/8th century, when the search for elevated isnāds began, intense interest has been seen by the traditionists. The article looks at how these initiatives to elevated isnād helped pave the way for the emergence of al-sābiq wa’l-lāhiq. Similarly, it is investigated if al-sābiq wa’l-lāhiq promotes the look for elevated isnād. First, the data documentation approach (...) was applied to data taken from the history of hadith, various hadith techniques, and biographical dictionaries to ascertain the relationship between two notions. The relationship between two themes is then made clear using information from Khatīb Baghdādī’s (d. 463/1071) al-Sābiq wa’l-lāhiq, the first work authored in this field. Significance of the study of Khatīb Baghdādī’s work is further increased by the fact that he was the first to present the idea. The relationship between the subjects has been looked at in the article from three different theoretical angles. First, historical information has been used to assess how the orientation of hadiths concerning elevated isnād created the stage for the conception of al-sābiq wa’l-lāhiq. Then, the connection between subjects was examined through explanations of hadith methodology and biographical dictionaries authors. When the historical records of hadiths are reviewed, it becomes clear that the traditionist supported the hearing of elevated isnād and its transmission starting in the 2nd/8th century, particularly in the 3rd/9th and 4th/10th centuries. al-Sābiq wa’l-lāhiq was founded as a consequence of factors including the existence of grandfathers and grandchildren who reported from a single hadith due to orientation in elevated isnād and the fact that certain traditionists took pride in passing down the narrations of the elders to the younger generations. In addition, as the century moved away from the Prophet, the elevated isnāds that enable to reach him with a short isnād gained more importance. This situation explains why al-sābiq wa’l-lāhiq was formed in the 5th/11th century. It was also discovered that Khatīb Baghdādī’s introduction of this idea to the discussion was not a coincidence, and it was stated that this was due to his interest in elevated isnād. The connection established by the authors of hadith methodology between two concepts is that al-sābiq wa’l-lāhiq encourages the audition of elevated isnād. al-Lāhiq in other words hadith aspirants who want to be the last person who transmits hadith from a traditionist, that is, turning to mu‘ammerūn (long-lived) teachers at a young age supports the audition of elevated isnād. The efforts of biographical dictionaries authors to record elevated isnads that reached al-lāhiq were evaluated as a different manifestation of this situation. The connection between two subjects has also been examined in the work of Khatīb Baghdādī, which has the same name as the concept and various findings were obtained about al-sābiq wa’l-lāhiq and traditionists who were attributed to him as al-sābiq wa’l-lāhiq. According to this, it has been understood that traditionists who were compared to al-sābiq wa’l-lāhiq were chosen from among the long-lived people. A study was conducted on 6 traditionists, in whom Khatīb determined the ratio of al-sābiq wa’l-lāhiq to 10 or more. According to this, it has been determined that the narrators, who are mentioned as al-sābiq, are generally attributed to teachers or peers of traditionists. However, it has been revealed that there is no obligation to be a teacher or peer, and sometimes there are al-sābiqs among the students. The fact that most of the al-sābiqs are teachers and peers shows that the concept is considered a rarity. Because in the history of hadith, isnād generally goes from student to teacher. In addition, the narration of peers from each other or the teacher from students showed that narrators, who are called al-sābiq, have descending isnāds from that teacher. However, it has been determined that not all the narrations of al-sābiq were descending, only of whose narrations from that traditionist would be regarded as descending. As al-lāhiq, on the other hand, is the last person to transmit hadith from traditionist, he already has elevated isnād and all of them are long-lived people. However, the missing part of Khatīb’s book is that he does not pay attention to whether al-lāhiq is reliable or abandoned. In addition, it was stated that al-lāhiq should be chosen only from reliable, and in this case, it would not affect the distance between al-sābiq and al-lāhiq. (shrink)